Ozan Halit DOĞAN,Kayseri-Sarız-Yalak (Yeşilkent) da İkiz Olarak 1946’da dünyaya gelmiştir.
1960’da ilkokul’u bitirir.
1966-1968 yılları arası askerlik hizmetinin ardından Yeşilkent’e döner.
1974 yılında Yeşilkent İlköğretim Okulu’na hizmetli olarak girer.
Halen Kayseri-Talas’da görev yapmakta ve oturmaktadır.
Çocukluk ve gençlik yılları ağıtlarla geçmiş ve bu yüzden de DOĞAN mahlası ile şiirler yazmaktadır.
TOKAT REŞADİYE’de ŞEHİT DÜŞEN ASKERLERİMİZ’e…
Göz yaşları çeşme oldu çağladı
Türk milleti için için ağladı
İçimize ateş düştü dağladı
Şehitler yan yana, sıralı bugün
Gencecik bedenler,cansız ten gitti
Vurdular caniler,aktı kan gitti
Kolay değil, yedi yiğit can gitti
Ciğerimiz yandı, yaralı bugün
Gidiyor şehidim, salından tutun
Yanıyor içerim, savrulur tütün
Acımız çok büyük, yaşlıyız bütün
Bu ulusun bahtı, karalı bugün
Şehidimi rahmet ile anıyor
Kansere dönüştü yaram kanıyor
Alev sardı yüreklerim yanıyor
Ah hüzünlü gönlüm, çıralı bugün
Askerime sıkan şerefsiz itler
Vatan için böyle nice yiğitler
Göğe çıktı, arşa çıktı ağıtlar
Şehitler evlere varalı bugün.
Canilere yapılacak yapılar
Başlarına yıkılacak tapular
Taziye varmak için kapılar
Şehitler evlere varalı bugün
Ordu bizim her şeyimiz varımız
Şehit olan içimizden birimiz
Haince pusuda asker erimiz
Ağladı Tokatlı,Zaralı bugün.
Allah’tan korkmazlar kıydılar cana
Saldırgan köpekler susamış kana
Ozan Halit Doğan sorarsan bana
Üzüntüden bozuk morali bugün
ERCİYES
Efendim, Erciyes’e şiir söylesem,
Tekir yaylasında kalsam yaylasam.
Çıksam zirvesine, seyir eylesem,
Beni çok etkiler kesin Erciyes.
Kimseler bilemez, nerede yaşın,
Gökyüzüne doğru uzanır başın.
Bulunmaz benzerin, olamaz eşin,
Sürekli zirvende pusun Erciyes.
Kayseri dedin mi Erciyes gelir,
Binlerce insanım burada kalır.
Temiz havasını buradan alır,
Kimselere olmaz küsün Erciyes.
Şöhretin var, tarihlere yazılır,
Şahinlerin üzerine süzülür.
Ormanın kesilmiş, insan üzülür,
Belli sitemin var yasın Erciyes.
Zirveye çıkmaya insan erinir,
Kış ayları beyazlara bürünür.
Bir gelin misali berrak görünür,
Görülmeye değer sisin Erciyes.
Ünün gitti, sınırları aşıyor,
Gelip gören görkemine şaşıyor.
Tekir yaylasında insan üşüyor,
Mükemmel konumda hasın Erciyes.
Baş kaldırın gökyüzüne uzanır,
Yaz baharda çiçeklere bezenir.
“Ben Everest’im” der de özenir,
Dehalar üstünde nesin Erciyes.
Halit Doğan hayranına seslenir,
Seni gören akıllanır, uslanır.
Kış gününde beyazlanır, süslenir,
Sınırları aşar sesin Erciyes.